مقاله ای کامل در مورد تاریخچه موبایل

برای این که تاریخچه نسبتا جامعی از تلاش های مخترعان برای دستیابی به موبایل به سبک و سیاق امروزی به دست دهم، مجبور هستم از سال ۱۹۰۸ شروع کنم، در این زمان شخصی به نام «ناتان استابلفیلد» اختراعی را ثبت کرد که چیزی بیشتر از گوشی بی سیم با برد کوتاه نبود. سال ۱۹۱۰ «لارس ماگنوس اریکسون» تلفنی را در اتومبیلش نصب کرد که البته کارکردی مثل یک تلفن موبایل نداشت. او هر بار که در جایی متوقف می شد می توانست با یک جفت سیم بلند، تلفن اتومبیلش را به شبکه محلی تلفن متصل کند و تماس تلفنی برقرار سازد!

اما بعد از آن، تلفن های رادیویی باب شد. نخستین بار در سال ۱۹۲۶ مسافران درجه یک ترن هایی که بین برلین و هامبورگ طی مسیر می کردند، می توانستند از فناوری تلفن های رادیویی استفاده کنند. در همین زمان خطوط هوایی مسافربری هم از همین فناوری برای مقاصد امنیتی بهره گرفتند.

طی جنگ جهانی دوم، فناوری تلفن های رادیویی در مقیاس گسترده در تانک های آلمانی مورد استفاده قرار گرفت. بعد از اتمام جنگ جهانی دوم، پلیس آلمان از همین فناوری استفاده کرده و خودروهای گشتی اش را مجهز به تلفن رادیویی کرد.

البته در همه مواردی که گفته شد، استفاده از تلفن رادیویی آسان نبود و نیاز به دانش یک متخصص و خبره فن برای برقراری ارتباط بود. اما در سال های اولیه دهه ۵۰ میلادی کشتی هایی که در رود راین سفر می کردند، مجهز به نوعی از فناوری تلفن رادیویی شدند که کاربران معمولی هم می توانستند به آسانی از طریق آن تماس برقرار کند.

سال های نخست دهه ۴۰ شرکت موتورولا موفق شد تلفن رادیویی با قابلیت برقراری ارتباط دوطرفه بسازد که می توانست در یک کوله پشتی قرار بگیرد. این شرکت سپس واکی تاکی ساخت و بعد از آن هم موفق به ساخت تلفن رادیویی ای شد که گرچه اندازه ای به اندازه بازوی یک انسان داشت، اما می شد آن را در دست گرفت و حمل کرد. این تلفن رادیویی کارکرد نظامی پیدا کرد و نام هندی تاکی هندی(Handie-Talkie) را بر آن گذاشتند.

سال ۱۹۴۶، دو مهندس روس به نام شاپیرو و زاهاروچنکو موفق شدند تلفن رادیویی بسازند که می توانست از فاصله ۲۰ کیلومتری به شبکه محلی تلفن متصل شود.

سال ۱۹۴۷ سالی بود که مهندسان شرکت Bell برای نخستین بار فناوری ارتباطی شبکه سلولی را پیشنهاد کردند. در این فناوری هر شبکه رادیویی به تعدادی «سلول» تقسیم می شود. هر سلول یک ۶ ضلعی است که آنتنی در هر رأس قرار می گیرد. هر آنتن هم می تواند از ۳ جهت امواج را دریافت و پخش کند. البته این ایده تا سال های دهه ۶۰ عملا به مرحله عمل نرسید.

این تلفن ها که از امواج رادیویی برای برقراری تماس صوتی ۲ طرف استفاده می کردند و در تاکسی ها، خودروهای پلیس و آمبولانس ها مورد استفاده قرار می گرفتند، از نظر تکنیکی با گوشی موبایل امروزی تفاوت های اساسی داشتند. یکی از مهم ترین این تفاوت ها این بود که به سبک سیستم ارتباطی امروزی منطقه تحت پوشش به سلول های ۶ ضلعی تقسیم نمی شد. تلفن کاربر هنگام تماس، تنها می توانست با یک دکل ارتباط برقرار کند و در صورتی که کاربر از یک جا به منطقه تحت پوشش دکل دیگر می رفت، تماسش متوقف می شد. تازه اوایل کار، برقراری تماس با این تلفن ها خودکار نبود و تماس حتما باید به وسیله اپراتور برقرار می شد.

بزودی استفاده از این موبایل های اولیه گسترده تر شد و حتی ترتیبی داده شد که با یک فندک الکتریکی سیگار معمولی هم قادر به کار باشند، طوری که تلفن های رادیویی قابل حمل هم ساخته شد که نیازی به نصب در خودرو نداشتند.

سال ۱۹۵۷، یک مهندس جوان روس به نام لئونید کوپریانوویچ، یک تلفن رادیویی به نام LK-1 ساخت که در مقیاس آن زمان کوچک بود و فقط ۳ کیلوگرم وزن داشت! این تلفن مجهز به یک آنتن و شماره گیری بود که کاربر را از فاصله ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری هم می توانست به ایستگاه مرکزی محلی متصل کند، اما سال بعد او توانست وزن این تلفن رادیویی را فقط به ۵۰۰ گرم برساند.

سال ۱۹۵۶، نخستین سیستم تمام خودکار تلفن همراه موسوم به MTA توسط شرکت اریکسون به صورت تجاری در سوئد عرضه شد. اما تلفنی که آنها در اختیار کاربران قرار می دادند، بسیار سنگین بود و ۴۰ کیلوگرم وزن داشت، اما سال ۱۹۶۵ وزن این تلفن های رادیویی با استفاده از ترانزیستور به ۹ کیلوگرم رسید. البته کاربران این فناوری تا سال ۱۹۸۳ یعنی زمانی که استفاده از آن متوقف شد، هرگز از ۶۰۰ نفر تجاوز نکرد. گرچه با این سیستم هر دارنده تلفن می توانست به صورت خودکار با هر شماره ای که می خواست تماس بگیرد، اما برای برقراری تماس با خود او نیاز به یک اپراتور واسط بود. بعلاوه هر کاربر باید حدس می زد که خودروی دوستش در زمان برقراری تماس در کجاست و تحت پوشش کدام دکل است!

اولین کسی که در بریتانیا از فناوری تلفن های پرتابل استفاده کرد، شاهزاده فیلیپ بود. او می توانست با استفاده از این سامانه که در خودرویش نصب شده بود، هر زمان که می خواست با ملکه انگلیس تماس بگیرد. چنین امکانی، در آن زمان یعنی سال های اواخر دهه ۶۰ میلادی، بسیار عجیب و غریب بود!

سال ۱۹۶۰ شوروی سرویس تلفن همراهش را در مسکو راه انداخت و این سامانه را تا سال ۱۹۷۰ در ۳۰ شهر دیگر این کشور هم راه اندازی کرد.

تا سال ۱۹۶۷ حین برقراری ارتباط با تلفن های رادیویی، کاربر مجبور بود در محدوده پوشش یک آنتن باقی بماند و مثلا اگر با خودروی خود از حوزه پوشش یک آنتن خارج می شد تماس او هم قطع می شد، اما در سال ۱۹۷۰ با ابداع فناوری ارتباطی به نام handoff توسط محققان آزمایشگاه Bell این مشکل هم حل شد.

تاریخچه تلفن همراه در ایران
یک دهه پس از ظهور پدیده تلفن سیار در جهان ,ایران نیز در سال ۱۳۵۴_۱۳۵۵درصدد استفاده از این سیستم بر آمد و با بررسی هایی که از سوی شرکت مخابرات ایران و کارشناسان خارجی صورت گرفت این نتیجه حاصل شد که ایران سالانه کشش جذب ۴تا۵هزار مشترک را دارد و اجرای طرح با ۱۰۰۰ شماره پیش بینی شد اما این تلاش در آنزمان ناکام اند.

در سال ۱۳۶۷ وزارت پست و تلگراف اقدام به طراحی تلفن سیار کرد و با یک تجدید نظر در این طرح ,در سال ۱۳۷۲ تجهیزات آن خریداری شد و در مرداد ماه ۱۳۷۳ فاز اول این طرح به ظرفیت ۱۰۰۰۰ شماره ای آغاز به کار کرد .همزمان با اجرای این طرح در تهران ,طراحی مقدماتی سیستم تلفن سیار در کرمان نیز آغاز شد که در مرحله دوم طرح ,مقرر شد تهران ضمن اتصال به این شهرها با ورودی و خروجی زیر زمینی و دریایی کشور نیز مرتبط شود و جزایر قشم و کیش در مرحله دوم تحت پوشش این طرح قرار گیرند.

طی سالهای ۱۳۷۲ تا اوایل ۱۳۷۴ تعداد متقاضیان تلفن سیار بیش از ۱۰۰ نفر نبود چون این سیستم به هیچ عنوان برای مردم شناخته شده نبود و در شهریور ۱۳۷۴ هنگامی که آکهی نام نویسی در روزنامه های کثیر الانتشار کشور منتشر شد حدود ۸تا۹ هزار نفر ثبت نام نمودند,به عبارت دیگر استقبال چندانی از این سیستم پایه و ضروری در جامعه به عمل نیامد و حتی در محافلی با واکنش های منفی ,تلفن همراه سیستمی زاید و تجملاتی عنوان شد.

از بهمن ۱۳۷۴چرخشی شگفت برای نام نویسی تلفن سیار پدیدار شد بطوریکه ۲۰۰هزار نفر متقاضی دریافت تلفن سیار شدند البته تقاضای استانهای کشور بدلیل عدم آگاهی از کاربرد این وسیله ارتباطی کمتر بود و بیشترین تقاضابه شهروندان تهرانی اختصاص داشت که بیش از ۱۳۰ هزار نفر برآورد می شد و همچنین مردم حومه تهران یعنی کرج ,قزوین ,ساوه و قم که با در نظر گرفتن شمار آنان رقم تقاضا به ۱۵۰ هزار شماره رسید .

در پی استقبال غیر منتظره، طراحی برای گسترش تلفن سیار جهت یک میلیون مشترک پیش بینی شد و در این زمینه برای شهرهای مختلف کشور دستگاههای لازم به منظورراه اندازی این پروژه خریداری و نصب گردید.
سیستم تلفن سیار دیجیتالی ایران از کشور فنلاند خریداری شد که از نوع GMS می باشد و برخی از خریدها نیز در این چند ساله اخیر از زیمنس و نوکیای آلمان بوده است.
در سال ۱۳۸۲ در حدود ۲ میلیون و۴۱۴ هزار و۸۱۵ تلفن همراه در داخل کشور به متقاضیان واگذار شده است که از این تعداد ۱۴۳هزار و هشتصد و هفتاد وشش مورد در استان خراسان مورد استفاده و بهره برداری مشترکین می باشد.

تاریخچه تلفن همراه در جهان
از دهه ۱۹۶۰ فکر آزاد کردن تلفن از حالت ثابت و بکارگیری آن در مکانهای مختلف در کشورهای اسکاندیناوی پا گرفت. کشورهای سوئد، دانمارک و نیز فنلاند از پیشگامان تلفنهای اتومبیل در جهان بودند که در اواخر دهه ۱۹۶۰ به بازار جهانی عرضه شد و در پی این موفقیت کشورهای اسکاندیناوی در صدد برآمدند این سیستم را تکمیل نمایند.

تلفن سیار این سیستم بصورت لامپی و آنالوگ (غیر هوشمند) بود که پاسخگوی متقاضیان نبود. این سیستم با یک مرکز اصلی مرتبط بود و این مرکز محور ارتباط متقابل تلفنهایی بود که هر یک جداگانه باهمان مرکز و فرکانس توان مبادله داشتند و امکان وصل این سیستم به شبکه خودکار در سطح کل جامعه وجود نداشت. در پی تبدیل این سیستم به خودکار، اولین شبکه تلفن متحرک به نام (NMT) بوسیله این چهار کشور، آمریکا سیستم (AMPS) خود را وارد بازار کرد و ژاپن سومین کشور در جهان بود که سیستم سیار خود را با ویژگیهای دو نوع اسکاندیناوی و آمریکایی به نام (HCMTC) وارد بازار نمود. سیستم ژاپنی قابلیت اتصال به شبکه را داشت و انگلستان هم با عرضه سیستم (TACS) به گروه دارندگان تلفن سیار پیوست که این سیستم ها در آغاز با فرکانس ۴۵۰ مگاهرتز کار می کردند و بعدا به ۸۰۰ مگاهرتز تغییر یافت.

در اوایل سال ۱۹۸۵ گروهی متشکل از ۱۷ کشور اروپایی به نام (GMS) بوجود آمد تا بصورت هماهنگ طرح تلفن سیار دیجیتالی را اجرا نمایند هر چند طبق انتظاراتی که از آنان می رفت موفق نشدند اما در نهایت موفق به ابداع سیستمی شدند که در نوع و زمان خود بی عیب و نقص بود. در ابتدا قصد بر این بود که این سیستم جدید در اختیار کشورهای دیگر قرار نگیرد اما هزینه های سنگین این طرح آنان را واداشت که برای جلب رضایت مشتری تلاش نمایند تا از این طریق هزینه ها سرشکن شود.
به دلیل نیازمندی سایر کشورها به فناوری جدید و بسیار کارآمد، تلفن همراه از سوی تمامی کشورها مورد استقبال قرار گرفت و در ظرف مدت کوتاهی این فناوری در سراسر جهان مورد بهره برداری قرار گرفت.

خیلی از ما انسان های هر روزه از وسیله ای به نام تلفن همراه یا موبایل استفاده های بسیار زیاد و مختلفی میکنیم . هر روز برای امور مختلف از این وسیله استفاده می کنیم . اما آیا تا بحال از خود پرسیده اید که این وسیله کی اختراع شد؟ تاریخچه ی آن چست ؟ شکل ابتدایی آن کدام است ؟ و …

از دهه ۱۹۶۰ فکر آزاد کردن تلفن از حالت ثابت و بکارگیری آن در مکانهای مختلف در کشورهای اسکاندیناوی پا گرفت. کشورهای سوئد، دانمارک و نیز فنلاند از پیشگامان تلفنهای اتومبیل در جهان بودند که در اواخر دهه ۱۹۶۰ به بازار جهانی عرضه شد و در پی این موفقیت کشورهای اسکاندیناوی در صدد برآمدند این سیستم را تکمیل نمایند.
تلفن سیار این سیستم بصورت لامپی و آنالوگ (غیر هوشمند) بود که پاسخگوی متقاضیان نبود. این سیستم با یک مرکز اصلی مرتبط بود و این مرکز محور ارتباط متقابل تلفنهایی بود که هر یک جداگانه باهمان مرکز و فرکانس توان مبادله داشتند و امکان وصل این سیستم به شبکه خودکار در سطح کل جامعه وجود نداشت. در پی تبدیل این سیستم به خودکار، اولین شبکه تلفن متحرک به نام (NMT) بوسیله این چهار کشور، آمریکا سیستم (AMPS) خود را وارد بازار کرد و ژاپن سومین کشور در جهان بود که سیستم سیار خود را با ویژگیهای دو نوع اسکاندیناوی و آمریکایی به نام (HCMTC) وارد بازار نمود. سیستم ژاپنی قابلیت اتصال به شبکه را داشت و انگلستان هم با عرضه سیستم (TACS) به گروه دارندگان تلفن سیار پیوست که این سیستم ها در آغاز با فرکانس ۴۵۰ مگاهرتز کار می کردند و بعدا به ۸۰۰ مگاهرتز تغییر یافت.
در اوایل سال ۱۹۸۵ گروهی متشکل از ۱۷ کشور اروپایی به نام (GMS) بوجود آمد تا بصورت هماهنگ طرح تلفن سیار دیجیتالی را اجرا نمایند هر چند طبق انتظاراتی که از آنان می رفت موفق نشدند اما در نهایت موفق به ابداع سیستمی شدند که در نوع و زمان خود بی عیب و نقص بود. در ابتدا قصد بر این بود که این سیستم جدید در اختیار کشورهای دیگر قرار نگیرد اما هزینه های سنگین این طرح آنان را واداشت که برای جلب رضایت مشتری تلاش نمایند تا از این طریق هزینه ها سرشکن شود.
به دلیل نیازمندی سایر کشورها به فناوری جدید و بسیار کارآمد، تلفن همراه از سوی تمامی کشورها مورد استقبال قرار گرفت و در ظرف مدت کوتاهی این فناوری در سراسر جهان مورد بهره برداری قرار گرفت.

این روز و روزگار، استفاده از موبایل آنقدر معمول شده که ما اصلا یاد زمانی نمی‌افتیم که گوشی موبایل نداشتیم و بنابراین اصلا به این فکر نمی‌افتیم که این گوشی‌ها از اول وجود نداشتند و بنابراین مخترعانی می‌بایست رویش کار کرده باشند!

برای اینکه تاریخچه نسبتا جامعی از تلاش‌های مخترعان برای دستیابی به موبایل به سبک و سیاق امروزی به دست دهم، مجبور هستم از سال ۱۹۰۸ شروع کنم، در این زمان شخصی به نام «ناتان استابلفیلد»، اختراعی را ثبت کرد که چیزی بیشتر از گوشی وایرلس با برد کوتاه نبود. در سال ۱۹۱۰ «لارس ماگنوس اریکسون»، تلفنی را در اتوموبیلش نصب کرد که البته کارکردی مثل یک تلفن موبایل نداشت، او هر بار که در جایی متوقف می‌شد، می‌توانست با یک جفت سیم بلند، تلفن اتوموبیلش را به شبکه محلی تلفن متصل کند و تماس تلفنی برقرار کند!

اما بعد از آن، دوره دوره تلفن‌های رادیویی شد. نخستین بار در سال ۱۹۲۶ مسافران درجه اول ترن‌هایی که بین برلین و هامبورگ طی مسیر می‌کردند، می‌توانستند از فناوری تلفن‌های رادیویی استفاده کنند. در همین زمان خطوط هوایی مسافربری هم از همین فناوری برای مقاصد امنیتی بهره گرفتند.

در طی جنگ جهانی دوم فناوری تلفن‌های رادیویی در مقیاس گسترده در تانک‌های آلمانی مورد استفاده قرار گرفت. بعد از اتمام جنگ جهانی دوم، پلیس آلمان از همین فناوری ارتباطی تانک‌ها استفاده کرده و خودروهای گشتی‌اش را مجهز به تلفن رادیویی کرد

در همه مواردی که گفته شده، استفاده از تلفن رادیویی آسان نبود و نیاز به دانش یک متخصص و خبره فن برای برقراری ارتباط بود. اما در سال‌های اولیه دهه پنجاه میلادی، کشتی‌هایی که در رود راین سفر می‌کردند، مجهز به نوعی از فناوری تلفن رادیویی شدند که کاربر معمولی را هم قادر می‌ساخت به آسانی تماس برقرار کند.

در سال‌های نخست دهه ۴۰، شرکت موتورلا، موفق شد، تلفن رادیویی با قابلیت برقراری ارتباط دو طرفه بسازد که می‌توانست در یک کوله‌پشتی قرار بگیرد، این شرکت سپس واکی- تاکی ساخت و بعد از آن هم موفق به ساخت تلفن رادیویی‌ای شد که گرچه اندازه‌ای به اندازه بازوی یک انسان داشت، اما می‌توانست در دست گرفته شود و حمل شود، این تلفن رادیویی کارکرد نظامی پیدا کرد و نام هندی تاکی Handie-Talkie را بر آن گذاشتند.

در سال ۱۹۴۶ دو مهندس روس به نام شاپیرو و زاهاروچنکو، موفق شدند که تلفن رادیویی بسازند که می‌توانست از فاصله بیست کلیومتری به شبکه محلی تلفن متصل شود.

سال ۱۹۴۷ سالی بود که مهندسان شرکت Bell برای نخستین بار فناوری ارتباطی شبکه سلولی را پیشنهاد کردند. در این فناوری هر شبکه رادیویی به تعدادی «سلول» تقسیم می‌شود. هر سلول یک شش ضلعی است که آنتنی در هر رأس قرار می‌گیرد. هر آنتن هم می‌تواند از سه جهت امواج را دریافت و پخش کند. البته این ایده تا سال‌های دهه ۶۰ عملا به مرحله عمل نرسید.

شاید در بعضی از فیلم‌های سیاه و سفید قدیمی این تلفن‌های رادیویی را دیده باشید. من هم یادم می‌آید که چند بار این سکانس‌ها را در فیلم‌ها دیده بودم و هر بار این سؤال برایم پیش می‌آمد که که این تلفن‌ها چه نسبتی با موبایل‌های امروزی داشتند!

در اینجا لازم است توجه شما را به این نکته جلب کنم که این تلفن‌ها که از امواج رادیویی برای برقراری تماس صوتی دو طرف استفاده می‌کردند و در تاکسی‌ها، خودروهای پلیس و آمبولانس‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، از نظر تکنیکی با گوشی موبایل امروزی تفاوت‌های اساسی داشتند. یکی از مهم‌ترین این تفاوت این بود که به سبک سیستم ارتباطی امروزی، منطقه تحت پوشش به سلول‌های شش ضلعی تقسیم نمی‌شد. تلفن کاربر در هنگام تماس، تنها می توانست با یک دکل ارتباط برقرار کند و در صورتی که کاربر از یک جا به منطقه تحت پوشش دکل دیگر می‌رفت، تماسش متوقف می‌شد. تازه در اوایل کار، برقراری تماس با این تلفن‌ها خودکار نبود و تماس حتما باید به وسیله اپراتور برقرار می‌شد.

به زودی استفاده از این موبایل‌های اولیه گسترده‌تر شد و حتی ترتیبی داده شد که با یک فندک الکتریکی سیگار معمولی هم قادر به کار باشند، طوری که تلفن‌های رادیویی قابل حمل هم ساخته شد که نیازی به نصب در اتوموبیل نداشتند

در سال ۱۹۵۷ یک مهندس جوان روس به نام لئونید کوپریانوویچ، یک تلفن رادیویی به مام LK-1‌ ساخت که در مقیاس آن زمان کوچک بود و فقط سه کیلوگرم وزن داشت! این تلفن مجهز به یک آنتن و شماره‌گیری بود که کاربر را از فاصله ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری هم می توانست به ایستگاه مرکزی محلی متصل کند. اما سال بعد او توانست، وزن این تلفن رادیویی را به فقط پانصد گرم برساند.

در سال ۱۹۵۶ نخستین سیستم تمام خودکار تلفن موبایل موسوم به MTA توسط شرکت اریسکون به صورت تجاری در سوئد عرضه شد. اما تلفنی که آنها در اختیار کاربران قرار می‌دادند، بسیار سنگین بود و ۴۰ کیلوگرم وزن داشت، اما در سال ۱۹۶۵، وزن این تلفن‌های رادیویی با استفاده از ترانزیستور به ۹ کیلوگرم رسید. البته کاربران این فناوری تا سال ۱۹۸۳، یعنی زمانی که استفاده از آن متوقف شد، هرگز از ۶۰۰ نفر تجاوز نکرد. گرچه با این سیستم هر دارنده تلفن، می‌توانست به صورت خودکار با هر شماره‌ای که می‌خواست، تماس بگیرد، اما برای برقراری تماس با خود او، نیاز به یک اپراتور واسط بود، به علاوه هر کاربر باید حدس می‌زد که خودروی دوستش، در زمان برقراری تماس، در کجاست و تحت پوشش کدام دکل است!!

اولین کسی که در بریتانیا از فناوری تلفن‌های پرتابل استفاده کرد، شاهزاده فیلیپ بود، او می‌توانست با استفاده از این سامانه که در خودروی آستون مارتین‌اش نصب شده بود، هر زمان که می‌خواست با ملکه انگلیس تماس بگیرد. چنین امکانی، ‌در آن زمان یعنی سال‌های اواخر دهه ۶۰ میلادی، بسیار عجیب و غریب بود!

در سال ۱۹۶۰ شوروی سرویس تلفن موبایل‌اش را در مسکو راه انداخت و این سامانه را تا سال ۱۹۷۰ در ۳۰ شهر دیگر این کشور هم راه‌اندازی کرد.

تا سال ۱۹۶۷، حین برقرار کردن ارتبط به تلفن‌های رادیویی، کاربر مجبور بود در محدوده پوشش یه آنتن باقی بماند و مثلا اگر با خودروری خود از حوزه پوشش یک آنتن خارج می‌شد، تماس او هم قطع می‌شد. اما در سال ۱۹۷۰، با ابداع فناوری‌ ارتباطی به نام handoff توسط محققان آزمایشگاه Bell این مشکل هم حل شد.

استفاده از موبایل, تاریخچه موبایل

همه فناوری‌هایی که تا اینجا شرح آنها رفت، از جهاتی ناقص بودند و هیچ یکی از این گوشی‌ها را نمی‌شود در زمره گوشی‌های موبایل قابل حمل امروزی که از فناوری ارتباطی سلولی استفاده می‌کنند محسوب کرد. در سال های اولیه دهه ۷۰ میلادی، رقابت سختی بین شرکت موتورولا و آزمایشگاه بل درگرفته بود و هر یک سعی می‌کردند، نخستین شرکتی باشند که گوشی‌ای با این خصوصیات می‌سازند.

در سال ۱۹۷۳، مارتین کوپر یکی از پژوهشگران برجسته شرکت موتورولا موفق شد گوشی‌ای به نام DynaTAC 8000X بسازد که این ویژگی‌ها را داشت. این گوشی دو کیلوگرم وزن داشت و قیمت آن، چهار هزار دلار بود!

در یکی از صحنه های فیلم علمی- تخیلی «پیشتازان فضا»، یکی از شخصیت های اصلی سریال با یک گوشی بی سیم حرف می زد و با دیدن این صحنه، ایده ساخت تلفن همراه به ذهن کوپر الهام شد و تصمیم گرفت روی عملی کردن این قضیه کار کند. او حالا شرکت خودش به نام «Array comm» را مدیریت می کند که در زمینه فناوری آنتن های هوشمند و بهبود کیفیت شبکه های بی سیم فعال است. کوپر نسبت به وضعیت امروز تلفن همراه و به خصوص اضافه کردن هر روزه فعالیت های جدید به گوشی های تلفن ، گلایه دارد و می گوید هنوز رویای اصلی تلفن همراه محقق نشده است.

۳۷ سال پیش، در روز سوم ماه آوریل ۱۹۷۳، اولین تماس تلفنی موبایل برقرار شد. بدون شک این اختراع زندگی همه ما را دگرگون کرده است، اما آیا این دگرگونی مثبت بوده و یا منفی. جواب آن را فقط خود شما میتوانید بدهید.

استفاده از موبایل, تاریخچه موبایل

نخستین تماس تلفنی موبایل، در سوم آوریل سال ۱۹۷۳ انجام شد. در این زمان، مارتین کوپر که از اختراعش سخت هیجان‌زده بود، از یکی از خیابان‌های نیویورک در نزدیکی هتل هیلتون به رقیبش به نام «جوئل انگل» که برای آزمایشگاه بل کار می‌کرد، زنگ زد!

حتما آن داستان مشهور نخستین تماس تلفنی که الکساندر گراهام بل با دستیارش واتسون برقرار کرد، به یاد دارید: «آقای واتسون! اینجا بیایید، من به کمک شما نیاز دارم».

اما، محتوای نخستین تماس تلفنی موبایل اینچنین بود:

«جوئل! من مارتی کوپر هستم. من با تو با یک تلفن سلولی تماس می‌گیرم، یک تلفن سلولی واقعی. یک تلفن سلولی دستی قابل حمل!»

ریشه های بی سیم دیجیتالی و سلولی (موبایل) به دههء ۱۹۴۰ برمیگردد، زمانیکه انتقال صوت از طریق تلفن بصورت متحرک شروع شد.با درنظر گرفتن گام پرجنب و جوش توسعه امروزی ممکن است کمی عجیب بنظر آید که تکنولوژی بی سیم انتقال دیتا زودتر از آن تاریخ پدیدار نشد. چندین دلیل برای این مسئله وجود دارد.فن آوری، اهمیت ندادن، مقداری از قوانین و مقرارت توسعهء تلفن – رادیویی (بی سیم) اولیه، ایالات متحده را محدود نمود. از آنجائیکه لامپ خلاء (Vacuum Tube) و ترانزیستور در اوایل، شبکه تلفنی اولیه را امکان پذیر نمودند، انقلاب بی سیم فقط بعد از بوجودآمدن ریزپردازنده های با قیمت پایین و سوئیچینگ قابل دسترس بوده و شروع شدند. در حالیکه شرکت سیستم بل (Bell System) عالی ترین سیستم تلفنی با خطوط زمینی در دنیا را ساخت، هرگز خود را کاملا” متعهد به ایجاد برقراری تبادل اطلاعات از طریق تلفن بصورت موبایل (متحرک) نکرد. مهندسین بی سیم آنها با استعداد و باهوش بودند، اما خود سیستم آنها را در عقب نگه داشت. قوانین فدرال همچنین بسیاری از پروژه ها را به تاخیر انداخت، اما در اروپا جائیکه کشورها توسعه ارتباطات راه دور شرکتهای تلفن خود را می گردانند، اگرچه مسلما”، بدون رقابت بوده ولی فن آوری بی سیم در آنجا زودتر از ایالات متحده پدیدار نشد، و در برخی حالتها حتی دیرتر این مسئله اتفاق افتاد. با شروعش در سال ۱۹۲۱ میلادی در ایالات متحده بی سیم های متحرک با ۲ مگاهرتز عملیات خود را شروع نمودند، درست بالاتر از باند پخش رادیویی AM زمان حال. آنها بطور عمده بی سیم های آزمایشی اداره پلیس بودند که سیستمهای عملیاتی آنها تا دههء ۱۹۴۰ اجراء نگردید. خدمات پلیس و اورژانس، پیشگامی را در برقراری ارتباط بصورت بی سیم موبایل (متحرک) با فکر اندکی که به استفاده از تلفن خصوصی در آن زمان به این فن آوری میشد، بخود اختصاص دادند.اولین تلفن موبایل روسی

در سال ۱۹۳۴ کنگره ایالات متحده، کمیسیون ارتباطات فدرال یا FCC را ایجاد نمود. بعلاوهء منظم کردن امور تلفنی زمینی درون ایالتی، FCC شروع به اداره و مدیریت طیف رادیویی (بی سیم) نمود. این مسئله مشخص می نمود که چه کسی از چه فرکانسی استفاده خواهد کرد. این مدیریت، اولویت را به خدمات اورژانس، نمایندگیهای دولتی، شرکتهایی مثل آب، برق، تلفن و گاز و خدماتی که FCC فکر میکرد به بیشتر مردم کمک می کند، داد. کاربران دیگر بی سیم مثل خدمات تاکسی تلفنی یا شرکت اعزام کامیون جرثقیل دار جهت به یدک کشیدن اتومبیلها احتیاج به طیف کوچکتری باند فرکانس جهت هدایت و انجام کارهایشان داشتند. تلفن رادیویی (بی سیم) فرکانس زیادتری جهت ارائه خدمت به افراد کمتری اختصاص داد. FCC هیچ کانال تلفنی بی سیم (رادیویی) را تا بعد از جنگ جهانی دوم به هیچ سازمان یا شرکتی اختصاص نداد.

تصویر از موزه ارتباطات راه دور سوئد

در ۱۷ ژوئن ۱۹۴۶ در شهر سنت لوئیز ایالت میزوری آمریکا، شرکتهای AT & T و Southwestern Bell اولین خدمات تلفن بی سیم موبایل را بصورت تجاری در آمریکا براه انداختند. موبایلها از مجوزهای تلفن بی سیم (رادیویی) وسایل متحرک که جدیدا” صادر شده بود و توسط FCC به شرکت Southwestern Bell اعطاء شده بود، استفاده میکردند. آنها بر روی ۶ کانال در باند ۱۵۰ مگاهرتز با فواصل کانالی ۶۰ کیلو هرتز کار میکردند. پارازیت بد بین کانالی چیزی شبیه تداخل مکالمات با یکدیگر در تلفن های خطوط زمینی، به سرعت شرکت Bell را وادار نمود که فقط از سه کانال استفاده نماید. با یک استثناء نادر در آزمایش شرکت سیستم بل (Bell)، که مشترکین توانستند تلفن رادیویی (بی سیم) خود را با مارکهای دیگر خریداری و استفاده نمایند بجای اینکه از تجهیزات خود T AT & استفاده کنند. در بالای دفتر مرکزی شرکت بل Southwestern Bell در پلاک ۱۰۱۰ خیابان Pine، یک آنتن با امکان نقل و انتقال ۲۵۰ وات برای موبایلهای پیج شده، نصب گردید که ترافیک تلفن بی سیم (رادیویی) را بصورت ارسال داده از ماهوارهء ارتباطی به ایستگاه زمینی فراهم نماید. عملیات انجام گرفته کاملا” روشن و واضح بود، همانطور که در زیر توضیح داده شده است.

تماسهای تلفنی متحرک (موبایل) چگونه اداره میشدند؟

کاربر تلفن، یک شماره راه دور را شماره گیری می نمود و درخواست اتصال به اپراتور خدمات موبایل (متحرک) را میداد ، که شماره تلفن وسیله نقلیه ای که می خواست با او تماس بگیرد رادر اختیار او قرار می داد. اپراتور یک سیگنال را از ترمینال یا پایانهء کنترل که باعث میشد که یک لامپ روشن شده و یک زنگ در واحد متحرک (موبایل) بصدا در بیاید را ارسال می نمود. سپس شخص مورد تماس به شخص تماس گیرنده پاسخ میداد. صدای او توسط بی سیم (رادیو) به نزدیکترین گیرنده و پس از آن توسط سیم تلفن به دورتر سفر می کرد.
برای اینکه یک تماس تلفنی از یک وسیله نقلیه به شخصی دیگر انجام گیرد، شخص حاضر در وسیله نقلیه تنها تلفنش را برمیداشت و دگمهء ” صحبت – Talk ” را فشار میداد. این عمل یک سیگنال رادیویی که توسط نزدیکترین گیرنده گرفته میشد، ارسال می نمود و به اپراتور انتقال می یافت.
مجموعه های متحرک یا ست های موبایل (متحرک) ۲۰ واتی عمل انتقال به برج مرکزی را برگشت نمی دادند و آنرا به یکی از پنج گیرنده که در شهر قرار داده شده بود میفرستادند. زمانیکه گوشی موبایل از جایش برداشته میشد تمام ۵ گیرنده باز و فعال می شدند. سرویس تلفن موبایل یا سیستم MTS سیگنالها را از یک یا چند گیرنده به یک سیگنال ترکیب نموده و یکی می نمود و آنرا تقویت نموده و به سوئیچ برد محاسبه عوارض تلفن می فرستاد. این عمل رومینگ از یک شهر به شهر دیگر را امکان پذیر می ساخت. نمی توانید تصور نمایید که این چگونه کار میکرد؟ تصور نمایید که شخصی در درون یک خانه در حال راه رفتن است، با چندین گوشی که بر روی دستگاه تلفن نیستند، یک شخص در طرف دیگر می تواند صدای شخص تماس گیرنده را زمانی که از یک اتاق به اتاق دیگر میرود بشنود، از آنجائیکه هر تلفن بخشی از صدا را گردآوری می نمود.

با خدمات تلفن موبایل (MTS) هرطرف مکالمه در یک زمان صحبت می نمود. شما دگمهء یک گوشی را برای صحبت نمودن فشار می دادید، سپس آن دگمه را جهت گوش کردن رها می کردید. (این مسئله مشکلات انعکاس صدا یا اکو را حذف می نمود).
خدمات تلفن موبایل (MTS) عملیات یکطرفه (Simplex) نبود بلکه عملیات دو طرفهء غیر همزمان (Half-Duplex) بود. روش یکطرفه (Simplex) فقط از یک فرکانس هم برای ارسال و هم دریافت استفاده مینماید. در خدمات تلفن موبایل (MTS) فرکانس ایستگاه پایه و فرکانس موبایل، ۵ کیلو هرتز اختلاف داشتند. محرمیت مکالمه و حفظ خصوصی بودن آن یک دلیل این مسئله بود. استراق سمع کنندگان می توانستند فقط به یک طرف مکالمه گوش دهند. همانند یک باند رادیویی شهروند (CBT)، یک فراخواننده بطور دستی برای یک فرکانس استفاده نشده، قبل از اینکه تماسش را بگیرد، جستجو می نمود. اما از آنجائیکه کانالهای کمی وجود داشتند، این مسئله مشکل زیادی را ایجاد نمی کرد. این به بزرگترین مشکل تلفنهای رادیویی (بی سیمی) اشاره می نمود: تعداد کانالهای بسیار کم.

تلفن موبایل Canyon / GCS Mark 1000

این سیستم، خبر از چندین توسعهء سلولی داد، بله، آقای دی اچ رینگ از لابراتوارهای شرکت بل (Bell) مفهوم سلولی را یکسال بعد در یک مقالهء منتشر نشده، اظهار نمود. یانگ اظهار می نماید که تمام عناصر در آن موقع شناخته شده بود: یک شبکه از مناطق جغرافیایی کوچک که سلولها نامیده میشد، دارای یک فرستنده با قدرت پایین در هر کدام، ترافیک سلولی که توسط یک سوییچ مرکزی کنترل میشد، فرکانسهایی که توسط سلولهای متفاوت استفاده مجدد میشد و غیره. یانگ همچنین اظهار نمود که از سال ۱۹۴۷ تیم های شرکت بل (Bell) ” اعتقاد داشتند که وسیله مناسب برای اداره کردن و متصل شدن به سلولهای کوچک، زمانیکه نیاز باشند، پدیدار خواهند شد.” در حالیکه با شناختی که از لابراتوارهای بل (Bell) وجود داشت، آگاهی از پیش در مورد تلفنهای متحرک (موبایل) بیشتر از همیشه نیاز بوده است. در هر شهر جائیکه خدمات تلفن موبایل معرفی شدند، لیستهای انتظار درست شد، که هر سال این لیست بزرگتر نیز میشد. در سال ۱۹۷۶ فقط ۵۴۵ مشتری در نیویورک دارای موبایلهای سیستم بل (Bell) بودند، با ۷۰۰/۳ مشتری در لیست انتظار. در حدود ۰۰۰/۴۴ نفر از مشترکین شرکت بل (Bell) دارای موبایلهای AT & T بودند اما ۰۰۰/۲۰ نفر در لیست انتظار ۵ تا ۱۰ ساله قرار داشتند. علارغم این تقاضای باورنکردنی ۳۷ سال طول کشید که تلفن های موبایل (سلولی) از زمان معرفی شان تجاری و عرضه شوند. گام برداشتنهای خیلی با نظم و قاعدهء FCC ظهور تلفنهای موبایل (سلولی) را آهسته نمود. تا دههء ۱۹۸۰ FCC به اندازهء کافی کانالهای قابل دسترس را ایجاد ننمود. تا ۱۹۷۸ که شرکت سیستم بل (Bell) برای شرکت های مستقل و اپراتورهای بدون سیم و کابل زمینی، ۵۴ کانال را در دور دنیا تقسیم نمود که میتوان با ۶۶۶ کانال که اولین سیستمهای تلفنهای موبایل پیشرفته (AMPS) برای کار کردن نیاز داشتند، مقایسه نمود.
در سیستم تلفنی موبایل، یک کانال، یک زوج فرکانس میباشد، یک فرکانس برای ارسال و یکی دیگر برای دریافت. این زوج فرکانس یک مدار یا مسیر ارتباطاتی کامل را میساخت. اصوات به اندازهء کافی جهت اسکان دادن ساده بودند. در حالیکه طیف رادیویی بسیار شلوغ بود، در اواخر دههء ۱۹۴۰ فضای کوچکی در فرکانسهای پایین تر که بیشتر تجهیزات و وسایل از آنها استفاده می کردند، بوجود آمد. بی سیم ها (رادیوها)ی کم بازده با بکارگیری ۶۰ کیلو هرتز جهت ارسال سیگنالی که در آن زمان می توانست با ۱۰ کیلو هرتز یا کمتر کار را انجام دهد، بوجود آمدند، و در مورد شلوغی های طیف رادیویی، مساعدت نمودند.
اما شما با فقط ۶ کانال چکار می توانستید بکنید، و مهم نیست که فن آوری آن چه بوده، کاربران با امتیازهایی که به آنها اعطاء شده برای یک فرکانس باز، مبارزه می کردند.
شما یک خط فرد را بصورت بی سیم و بگونه موثر خواهید داشت، البته با شاید ۴۰ مشترک که برای قرار دادن تماسهایشان بر روی هر کانال در حال مبارزه بودند. بیشتر سیستمهای تلفن موبایل نتوانستند بیش از ۲۵۰ فرد را اسکان دهند. مشکلات دیگری نیز وجود داشتند. امواج رادیویی در فرکانسهای پایین تر مسافتهای بیشتری را طی می نمایند، بعضی مواقع صدها مایل ، زمانیکه از میان آتمسفر جهش می نمایند. فرستنده های با قدرت بالا، از یک شعاع گسترده تری پشتیبانی می نمودند اما به معضل نیز افزودند. شرکتهای تلفن نمی توانستند از کانالهای گرانبهایشان در شهر های نزدیک استفاده مجدد نمایند. آنها به حداقل ۷۵ مایل بین سیستمها قبل از اینکه بتوانند مجدداّ از آنها استفاده نمایند، نیاز داشتند. در حالیکه استفاده بهتر مجدد فرکانس شاید میتوانست کمک نماید. چیزی که با فن آوری آن زمانها مورد شک و شبه بود، FCC کلید باز کردن فرکانسهای بیشتر را برای بی سیم حفظ نمود.
در سال ۱۹۴۷ شرکت AT&T شروع به عرضه “خدمات در اتوبانها” نمود، یک ارائه خدمات به تلفن های رادیویی (بی سیمی) بین شهرهای نیویورک و بوستون. این سرویس با باند بین ۳۵ تا ۴۴ مگاهرتز عمل میکرد و در زمان هایی تداخل هایی با سرویسهای فاصله دار دیگر ایجاد می نمود.
در همان سال (۱۹۴۷) شرکت سیستم بل (Bell) از FCC درخواست فرکانسهای بیشتری را نمود. FCC چند کانال بیشتر را در سال ۱۹۴۹ به این شرکت تخصیص داد، اما نصفی از آنها را به شرکت های دیگر ارائه داد بعلت اینکه آن شرکتها می خواستند خدمات تلفن همراه را به متقاضیان آن بفروشند.
برزفورد (Berresford) اظهار می نماید که “حمل کننده ها یا اپراتورهای همگانی(RCCها) اولین رقابتهای ایجاد شده توسط FCC برای شرکت سیستم بل (Bell) بودند.شرکتهای تلفن و RCCها بطور متفاوتی در اوایل تجارت تلفن موبایل پدیدار شدند. شرکتهای تلفن در ابتدا ء علاقه مند به فراهم نمودن خدمات تلفن “پایه” معمولی به همگان بودند و بنابراین، توجه اندکی به خدمات موبایل در میان دهه ۱۹۵۰ و دهه ۱۹۶۰ اختصاص دادند. RCCها عموماّ کار آفرینهای کوچکی بودند که در چندین تجارت مرتبط مشغول و درگیر بودند. این تجارتها شامل خدمات پاسخ دهی تلفنی، سیستمهای بی سیمی خصوصی برای تاکسی های تلفنی و شرکتهای تحویل کالا، خدمات دریایی و هوا به زمین، و خدمات پیج کردن دستگاههای اعلام کننده(Beeper). بعنوان یک کلاس یا طبقه، RCCها نسبت به شرکت های تلفنی، بیشتر دارای گرایش فروش بودند و مشتریان خیلی بیشتری را بخود اختصاص دادند. برخی از آنها در تجارت پیج کردن ثروتمند شدند. RCCها نیز بطور افزونی مستقل از یکدیگر بودند.برای اثبات رقابت هایشان، RCCها ۰۰۰/۸۰ واحد موبایل را تا ۱۹۷۸ خدمات دهی نمودند. دو برابر تعدادی که شرکت بل (Bell) سرویس دهی نمود. این رشد یک شروع محکم و قوی را بنا نهاد: شماره گیری بصورت اتوماتیک در ۱۹۴۸٫ در ۱ مارچ ۱۹۴۸ اولین خدمات تلفن بی سیم (رادیویی) کاملاّ اتوماتیک و خودکار در شهر ریچموند (Richmond) ایالت ایندیانا شروع به کار نمود که این کار اپراتورهایی که باید تماس و ارنباط را برقرار می ساختند، حذف نمود. شرکت تلفن بی سیمی (رادیویی) ریچموند (Richmond) تا ۱۶ سال بر شرکت سیستم بل(Bell) برتری داشت. شرکت AT&T شماره گیری خودکار و اتوماتیک را برای بیشتر موبایلها تا ۱۹۶۴ فراهم نساخت، و از نظر سوئیچ نمودن خودکار بی سیم که برای امکانات تلفنی خطوط زمینی انجام داده بودند، عقب افتاد. در کنارش شرکت سیستم بل (Bell) آخرین سوئیچ برد با استفاده از سیم را تا ۱۹۷۸ بازنشسته نکرد. بیشتر سیستمها تا دهه ی ۱۹۶۰ با شامل شدن RCCها هنوز بطور دستی عمل می کردند. بطور قابل توجه ای،برخی ادعا می نمودند که شرکت ارتباطات سوئدی “سنت لورن” اولین سیستم تلفن موبایل اتوماتیک دنیا را طراحی نمود البته با آزمایشی که در استکهلم در سال ۱۹۵۱ انجام داد. من (نویسنده ی مقاله) هیچ نوشته ای جهت پشتیبانی این ادعا که آنها در این مورد قبل از خدمات شرکت تلفن ریچموند در ۱۹۴۸ اولین بودند، پیدا نکردم. برای تکمیل مطلب باید موارد زیر را اظهار نمایم:
آندرس لیندبرگ از موزه ی علوم و فن آوری سوئد به این نکته اشاره می نماید که اتصال و پیوندی که من (نویسنده ی مقاله) در پاراگراف پیشین فراهم نمودم ” یک خلاصه از یک مقاله در کتاب سالانه Deadalus ” 1991 برای موزه علوم و فن آوری سوئد بود.

در اواسط دهه ء ۱۹۵۰ بود که اولین اتومبیلهای مجهز شده به تلفن وارد جاده ها شدند. این مسئله در استکهلم اتفاق افتاد: دفتر مرکزی شرکت اریکسون. و اولین استفاده کنندگان این تکنولوژی دکترهای کشیک و بانکهای متحرک (اتومبیلهای حامل پول نقد ) بودند. این دستگاهها از گیرنده، فرستنده و واحد منطق که در صندوق عقب اتومبیل نصب شده بود با گوشی و شماره گیر ثابت شده در درون اتاق اتومبیل، درست شبیه این بود که به جاهای مختلف با یک ایستگاه تلفنی کامل در اتومبیلتان رانندگی نمایید. البته با تمام توابع یک تلفن معمولی. این نوع تلفن توسط بانری اتومبیل انرژی اش تاّمین میشود. شایعات به گونه ای بود که آن تجهیزات به قدری انرژی مصرف میکردند که شما فقط قادر به برقراری ۲ تماس بودید – ودومین تماس، تماس تلفنی ای بود که به یک گاراژ تعمیرات زنگ بزنید که یک جرثقیل برای یدک کشیدن اتومبیل شما باشد.این تلفنهای اولیه برای بیشتر مشترکین از نظر وزنی خیلی سنگین و از نظر کاری طاقت فرسا بودند. این تجهیزات تا قبل از اواسط دهه ۱۹۶۰ که تجهیزات جدید که از ترانزیستورها استفاده میکردند و به بازار آمدند، به همان صورت بودند که که البته تجهیزات جدید وزن خیلی کمتری داشتند و به آن میزان قبلی انرژی مصرف نمی کردند، حال تلفنهای موبایل باعث شدند که فضای بیشتری در صندوق عقب اتومبیل باقی بماند – اما هنوز برای استفاده از آن ها احتیاج به یک اتومبیل داشتید که آنرا به اینطرف و آنطرف ببرد.
در ۱۹۵۶ شرکت سیستم بل (Bell) شروع به فراهم نمودن خدمات تلفن رادیویی (بی سیمی) دستی در ۴۵۰ مگاهرتز نمود. یک باند فرکانس جدید برای حالت شلوغی ترافیک اختصاص داده شده بود.اگر این مطلب برای شما جالب است ، شرکتهای مستقل تلفنی دیگر و کریرها (اپراتورها)ی مشترک رادیویی (RCC) به پیشرفتهای مشابه ای در مورد امکانات تلفنی موبایل در طول دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ، رسیدند. نشریهء “تراکنش های مهندس رادیویی (بی سیم)” مستقل در مورد ارتباطات وسیله ی نقلیه بعدا” به تراکنشهای IEEE در ارتباطات وسیله نقلیه نام گذاری مجدد شده، و آن نشریه ای بود که در طول آن روز ها میتوانست مطالعه گردد.در همان سال شرکت سیستم بل (Bell) از FCC درخواست نمود که یک طیف با میزان ۷۵ مگاهرتز را به تلفنهای رادیویی (بی سیمی) در باند ۸۰۰ مگاهرتز اعطا نماید. FCC هنوز تا آن زمان به هیچ کانالی زیر ۵۰۰ مگاهرتز اجازه فعالیت نداده بود، جائیکه به اندازه کافی طیف های پیوسته جهت ایجاد و توسعه یک سیستم رادیویی (بی سیمی) کارا و مناسب وجود نداشت. علارغم آینده نگری شرکت سیستم بل (Bell)، FCC این پیشنهاد را برای ۱۰ سال بلاتکلیف نگاه داشت و فقط در سال ۱۹۶۸ آنرا در نظر گرفت، زمانیکه درخواست برای فرکانسهای بیشتر انباشته شده و دیگر نمیتوانست آنرا نادیده بگیرد.
در ۱۹۶۴ شرکت سیستم بل(Bell) خدمات بهینه یافته تلفن موبایل یا IMTS را معرفی نمود، که یک جابگزین برای سیستم تلفن موبایل بد و سالخورده بود. این سیستم بصورت کاملاّ دو طرفه (Full Duplex) کار میکرد که از این رو مردم احتیاج نداشتند که برای صحبت کردن دگمه را فشار دهند. مکالمه ها شبیه یک تلفن معمولی انجام می گرفت. این سیستم در نهایت به شماره گیری مستقیم، انتخاب کانال بصورت خودکار اجازه داده و پهنای باند را به ۲۵ تا ۳۰ کیلو هرتز کاهش داد.
قبل از اینکه فن آوری استفاده عرف از تلفن بصورت رادیویی (بی سیمی)را ترک گوییم، من (نویسنده مقاله) باید مسئله کلاهبرداری را مطرح نمایم. از آنجائیکه افرادیکه از تلفن استفاده می کردند با کلاهبرداری تلفنهای عمومی زمینی بسیار آشنا می باشند، و این مسئله بطور جدی از اواخر دهه ء ۱۹۶۰ آغاز شده، و از این رو آنها از کلاهبرداری تلفنهای بی سیم(رادیویی) نیز آگاه شده اند. در پایین خلاصه ء یک مقاله را که در مجله ء فن آوری ارتباطات شخصی در سال ۱۹۸۵ در مورد کلاهبرداری آمده است ،مطرح می نمایم:
فرم و شکل اولیه ء فن آوری استفاده از تلفن موبایل، خدمات تلفن دستی بدون ایجاد صدای چلپ و چلوپ برای تداخل تماسها و استراق سمع، آسیب پذیر بود. برای اینکه یک تماس برقرار گردد، کاربر می باید برای یک کانال آزاد گوش می داد. زمانی که او یک کانال آزاد پیدا می کرد، او می بایست برای برقراری خدمات و سرویس میکروفن اش را وسیله قرار می داد، حال یک سناریو را بررسی می نماییم:
“اپراتور، این موبایل ۱۲۳۴ می باشد، ممکن است لطفاّ شماره ء ۷۸۹۰-۵۵۵ را برای من بگیرید.” سپس اپراتور می دانست که یک صورت حساب را برای شماره ۱۲۳۴ که باید برای تماس برقرار شده اش پرداخت نماید، بفرستد. که از این رو هر شخصی که به آن کانال گوش میکرد می توانست شماره ء حساب تماس گیرنده را استراق سمع نماید که این مسئله کلاه برداری را امکان پذیر می نمود.
کانال سیستم قن آوری موبایل همراه با تولید صدای چلپ و چلوپ فقط مشکل را کمی مخفی می نمود، برای اینکه کاربران بطور معمول کانال هایی را که برای دیگر افراد استفاده شده بودند، استراق سمع نمیکردند. کلاهبرداری هنوز برای آنهایی که صدای چلپ و چلوپ را برای مدت طولانی خاموش کردند برای استراق سمع شماره های حساب کافی بود.
خدمات تلفنی با امکانات شماره گیری مستقیم نظیر خدمات تلفن بهینه شده ء موبایل (IMTS)مشکل را کمی بیشتر تیره و تار می نماید، بخاطر اینکه شناسایی مشترک بطور خودکار انجام می گرفت بجای اینکه این کار توسط تبادل مکالمه بین تماس گیرنده و اپراتور انجام گیرد. هر زمان که کاربر یک تماس را آغاز می نمود، تلفن موبایلش شماره شناسایی اش را که ایستگاه پایه سرویس دهنده با بکار گیری نوعی کلید زدن فرکانس صوتی از طریق جا به جایی(Audio Frequency Shift Keying-AFSK) سرویس دهی می کرد انتقال می داد، که برای استراق سمع ساده نمی باشد.مرتکب شدن کلاهبرداری تحت IMTS احتیاج به تغییر نیرومند کردن مجدد جامپرهای موبایل در واحد رادیویی(بی سیم) دارد، یا ترکیبات صفحه کلید جادویی را در واحدهای بعدی، عملیاتی نماید که واحد را جهت ارسال یک شماره ء شناسایی بدون مجوز ، برنامه ریزی مجدد نماید

با سلام جهت استفاده از مطالب صلوات بر محمد و آل محمد بفرستيد و لطفاً لينك ما را در وبلاگ يا وبسايت خود قرار دهيد و به دوستان خود معرفي نماييد باتشكر - مديريت وبلاگ